Tijdens het begeleiden van een familie zei deze heel stellig: ‘Daar willen wij de afscheidsceremonie houden. Het past zo goed bij onze moeder.’ Zij wilden heel graag in de buitenlucht samenkomen, omdat hun moeder tijdens haar leven altijd buiten was. Dat heeft heel mooi uitgepakt.
Ze kozen voor een uitvaartmand, de gevlochten structuur en de kleur van het pitriet paste perfect bij het afscheid. Op de uitnodiging stond: ‘Onze moeder had het prachtig gevonden als u één bloem naar keuze, gekocht of geplukt meeneemt om bij haar te leggen.’ Dat werd massaal gedaan. Alle losse bloemen werden zorgvuldig tussen het gevlochten riet gestoken. De deksel van de mand was een weelderig geheel van de meest uiteenlopende bloemen.
Dit afscheid was aan het einde van de zomer. Tijdens de ceremonie scheen de zon tussen de bladeren van de bomen op het bloemendek. Daarboven zag je een ongelooflijke hoeveelheid verschillende insecten vliegen: hommels, vlinders, bijen en libellen. Het contrast was heel bijzonder. Een afscheid met een enorme uitbarsting van leven.
Er werd een klassiek muziekstuk gespeeld. Toen de muziek zwaarder werd voelde je dat de emoties heftiger werden. Tegelijkertijd trok er een wolk over die de zon deed verdwijnen. Aan het einde van het nummer loste de wolk op begon de zon weer te schijnen. De plek waar je afscheid neemt maakt het persoonlijk. Zelfs de natuur werkt dan mee om het bijzonder te maken.
Ik weet hoe de wegen lopen, maar jij bepaalt de route zodat we samen van verdrietige momenten waardevolle herinneringen maken.
Wil je alle columns van Bas Smit lezen? Klik hier
