Na dat ene gesprek zijn mijn ogen geopend.
Bas Smit ging er van uit dat zijn pad was uitgestippeld. Bas dacht dat hij bleef doen wat hij altijd deed. Maar zo is het niet gegaan.
Al weer heel wat jaren geleden werkte ik bij een bank. Ik loste financiële puzzels op voor mensen. Ik vond het heel leuk om samen met mensen met hun financiën bezig te zijn. Je had aan de ene kant de regels en voorwaarden waar je je aan moest houden en aan de andere kant een wens of doel van de klant. Samen zochten we naar een oplossing, terwijl we ons een weg baanden tussen deze regels en voorwaarden.
Doordat ik in aanraking kwam met de sjamanistische denkwijze veranderde ik. Het leerde mij om mezelf en anderen zonder oordeel te benaderen en dat gaf mij een heel goed gevoel. Terwijl ik daar meer over leerde ging alles op het werk in dezelfde sneltreinvaart rechtdoor. Maar in mijn vrije tijd ging ik links- en soms rechtsaf. Achteraf gezien is het ook heel logisch dat ik toen in een burn-out terecht kwam. Ik moest aan de noodrem trekken omdat ik het overzicht kwijt was.
Om in een burn-out te zitten is niet leuk, maar het was de basis om dingen in mijn leven te gaan veranderen. Het was nodig om tot stilstand te komen en mezelf te herpakken. Vanaf dat moment kon het naast elkaar bestaan, mezelf spiritueel ontwikkelen en tegelijkertijd financiële puzzels van andere mensen oplossen.
En op een dag veranderde het idee dat ik dit mijn leven lang zou blijven doen. Deze dag begon als alle andere. Ik nam koffie, voerde twee gesprekken en werkte een dossier uit. Niets bijzonders. Vervolgens kwam er een mevrouw bij me op gesprek. Haar leven was op de kop gezet. Haar man was, op veel te jonge leeftijd, vrij plotseling overleden. Zij had nu ineens alleen de zorg voor haar kinderen. Hoe moest ze nu verder? Hoe ging het dagelijks leven er nu uit zien? Waren de lasten te dragen? En ze had nog veel meer vragen. Maar bovenal wilde ze (financiële) rust creëren zodat ze het verlies van haar man kon verwerken.
Dit was een bijzonder gesprek en zo anders dan alle andere gesprekken tijdens mijn werk. Dit ging er niet om of iemand dat huis wel kon kopen en of die aanbouw er ook nog aan kon. Ook geen berekening voor een pensioen spaarpotje in de toekomst. Nee, hier was een acuut probleem en dat moest met de aanwezige ingrediënten zo goed mogelijk worden opgelost. Er was een oprechtheid aanwezig en maskers waren afwezig. Dit was anders dan alle gesprekken die ik tot dat moment had gevoerd. Op die dag zijn mijn ogen geopend voor iets wat ik daarvoor nog niet zag.
Daarna heb ik er alles aan gedaan om mijn eigen uitvaartbedrijf op te kunnen starten: een open dag voor een opleiding, een opleiding voor uitvaartbegeleider, zorgen dat ik leer spreken voor groepen, stages in verschillende uitvaartbedrijven, werken voor een uitvaartonderneming, leren om voor mezelf te werken. Nu kan ik het beroep wat op mijn lijf is geschreven uitvoeren zoals dat bij me past. Want uit alles is gebleken dat het bijzonder dankbaar is om met mensen te mogen werken die hun pure zelf laten zien als ze afscheid van hun dierbare nemen.
In onze maatschappij praten we liever niet over de dood, maar dat weerhoudt mij niet om dit vak uit te oefenen. Sterker nog, ik ben van mening dat het ook anders kan. Er mag naast verdriet ook best gelachen worden. Het leven kan je ook vieren. Je kan heel goed afscheid nemen van iemand op een plek die je zelf uit kiest. Dat kan ook buiten. Zwarte driedelige pakken? Die hangen we in de wilgen. Het belangrijkste is er voor te zorgen dat alles super geregeld is. Zodat er tijd en ruimte is voor het toelaten van een traan en minimaal één glimlach. Dat goed regelen, daar sta ik dan voor.
Als je me goed zou kennen dan wist je dat de uitvaartbegeleidster tijdens de uitvaart van mijn vader tegen me zei, nou je hebt de boel aardig onder controle of niet? Dan wist je dat ik een cursus stand up comedy heb gedaan, met als doel om goed te leren spreken in het openbaar. Dat ik elk jaar minimaal één ding buiten mijn comfortzone doe voor persoonlijke groei. En dan wist je ook dat ik opgegroeid ben tussen boerderijen en nu met veel plezier aan de rand van het centrum van Zwolle woon. En dan wist je zeker dat ik net zo gek ben op mijn twee poezen als op Milou, de liefde van mijn leven.
Volg ons ook op social media linktree
