Mogen uitvaartbegeleiders hun emoties tonen? Mensen hebben emoties, dus ik ook.
Bij het begeleiden van een groot gezin dat hun moeder had verloren zaten we in de woonkamer. Er ging een golf van emoties rond en af en toe huilde er iemand. Moeder had een brief geschreven. De oudste zoon nam het voortouw. Hij opende de brief en begon te lezen. Maar omdat hij door emoties werd overmand lukte het hem niet verder te gaan. Iemand zei: ‘Misschien moet iemand die er emotioneel verder van afstaat het voorlezen.’ Ik schrok een beetje, schraapte mijn keel en dacht, oh dat ben ik, maar lukt mij dit wel?
Papa’s meisje verloor haar vader, ze was al ruim in de vijftig. Ze was heel erg verdrietig door het verlies van haar vader. Tijdens de afscheidsceremonie werd de uitvaartkist gesloten. Voordat die dicht ging boog ze voorover in de kist om papa nog een laatste kusje te geven. Dat ging gepaard met tranen, hevige emoties en een hele grote snotterbel. Ik vond het zo aandoenlijk dat ik een traan heb weggepinkt.
Tijdens een uitgeleide liep ik voor de rouwstoet uit. Verderop in de straat fietsten een moeder met haar dochter. Ze zetten beiden de fiets neer en stonden stil tot de rouwstoet weer voorbij was. De combinatie van de schoonheid, het eerbetoon, de saamhorigheid en het verdriet zorgden ervoor dat de tranen in mijn ogen sprongen.
Emotioneel sta ik dus niet altijd in het gareel.
Alle columns van lezen? Kijk op
nieuwspagina van de website van Bohemen uitvaarten
