‘Als ik overlijd wil ik geen dienst, geen liedjes en je hoeft geen verhalen te vertellen. Vooral geen gedoe. Handel het maar snel af.’ Dat zijn woorden die ik nabestaanden wel eens hoor uitspreken over de uitvaartwensen van hun dierbare.
‘Onze vader wil niets, hij wil dat zijn lichaam zo snel mogelijk wordt gecremeerd. Dat is zijn wens en daarom heeft hij zich ook maar voor een laag bedrag verzekerd.’ Met die gedachte in het achterhoofd heb ik een beeld gecreëerd. ‘Bedoelen jullie dat we hem vandaag verzorgen en in zijn uitvaartkist leggen. Dan sluiten we die morgen en overmorgen brengen we hem naar het crematorium, zonder een ceremonie. Dan kan het precies binnen de waarde van de verzekering.’
Toen zag ik op de verdrietige gezichten een nog beteuterde blik ontstaan. Nee, dat wilden ze niet en dat is logisch. Ze moesten de afgelopen periode eerst accepteren dat hun vader ziek was geworden. Daarna inzien dat ze hem gingen verliezen. En dan nu niet echt afscheid nemen. Nee, dat lijkt me niet de bedoeling. Sterker nog, het kan je rouwproces verstoren als een afscheid abrupt is. Gelukkig hebben de nabestaanden meer tijd genomen en toch een klein afscheid georganiseerd om dit verlies een plek te geven.
Misschien heb je geen interesse in je eigen uitvaart. Maar denk dan nog even aan de dierbaren die je om je heen hebt verzameld. Zij moeten leren hoe ze moeten leven zonder jou en dat begint bij jouw uitvaart. Want, jouw uitvaart gaat maar deels over jou en vooral over wat het met je omgeving doet dat je er niet meer bent.
Wil je alle columns van Bas Smit lezen? Kijk op de nieuwspagina
