Er was een burgermeester waar iedereen afscheid van moest nemen. Hij was veel te vroeg overleden. Iedereen moest afscheid van hem nemen en iedereen was duidelijk, ‘zo willen we het’. Deze man was geen burgermeester van een stad maar van een straat. In die straat was hij een geliefd persoon. Hij zat graag voor zijn huis en wist alles wat er in de straat gebeurde. De burgervader maakte altijd met iedereen een praatje.
Zijn familie wilde afscheid van hem nemen op een manier die bij zijn leven paste. De mensen die ertoe deden moesten erbij zijn. Tijdens de ceremonie klonken de levensliederen waar hij zoveel van hield. Zijn levensverhaal was zo mooi verwoord dat je hem na zijn overlijden dankzij dit verhaal toch nog beter kon leren kennen.
Als hij voor zijn huis zat dronk hij graag een biertje en daar hoorde dan een shagje bij. Tijdens zijn laatste reis hoefde hij dat niet te missen. Op zijn arm lag een blikje bier en tussen zijn wijs- en middelvinger zat zijn laatste shagje. Toen zijn dierbaren voor de laatste keer naar hem keken zag je een traan van verdriet en een glimlach van herkenning op hun gezichten. Zoals hij had geleefd werd er afscheid van hem genomen.
Zo willen we het en zo hebben we het uitgevoerd. Wanneer je op een persoonlijke wijze afscheid neemt dan is het verdriet er natuurlijk niet minder om. Maar als je op deze manier afscheid neemt maak je waardevolle herinneringen van verdrietige momenten.
Wil je alle columns van Bas Smit lezen? Kijk op de nieuwspagina Lees hier verder
Verdrietige momenten gaan voorbij maar waardevolle herinneringen blijven voor altijd. Bas weet hoe de wegen lopen, maar jij bepaalt de route zodat we samen van verdrietige momenten waardevolle herinneringen maken.
Ben je nieuwsgierig naar het Instagram profiel? Instagram
