Als kind wilde ik al graag op een podium klimmen en grappen maken. Hoe tof zou dat zijn om dat te kunnen, een hele zaal aan het lachen maken? Het was nooit bij me opgekomen, om dat echt te doen, dat kon ik vroeger niet. Van de gedachte kreeg ik rode vlekken in mijn nek.
Stel, je bent bezig met een beroepsopleiding voor uitvaartbegeleider. Je begint te haperen als je voor meer dan vier mensen tegelijk moet spreken. Hoe doe je dat dan in de praktijk? Hoe overwin je die angst?
Ik had dus een wens om een angst te overwinnen en een droom om op het podium te staan grappen maken. Dichtklappen op een podium als je grappig wilt zijn leek me verschrikkelijk eng. Maar falen als je een uitvaart begeleidt is helemaal geen optie. Er bestaat een cursus stand up comedy. Die ben ik gaan doen. Wel met een knoop in mijn maag, gepaste tegenzin en klamme handjes.
Als introductie mocht iedereen om beurten op het podium staan. De andere cursisten riepen het eerste wat in ze opkwam over diegene die op het podium stond. En dat deed iedereen zonder filters. Het was hilarisch, als je niet op het podium stond en leerzaam als je dat wel deed. De sessies daarna hebben we allemaal onze teksten geschreven en geoefend. Als kers op de taart mochten we allemaal optreden. Toen begon het pas.
Ik stond achter de coulissen met bibberhandjes, knikkende knieën en ik begon aan zo’n beetje alles te twijfelen. De zaal was uitverkocht, wat een felle lampen, dacht ik. Iedereen keek naar mij. Mijn hartslag was verhoogd en ik wist niet meer waarom ik dit wilde doen. Ik begon te vertellen, er lachten een paar mensen om mijn eerste grap. Ik kon alweer wat dieper ademen. De tweede grap sloeg aan en bij de derde lachte een groot deel van de zaal. Wat een gevoel, ik had het gewoon gedaan. Halverwege was ik even mijn tekst kwijt, wat ik zei weet ik niet meer, maar ik kreeg er een applaus voor. Na ongeveer acht minuten liep ik met mijn klotsoksels weer van het podium af. En het voelde fantastisch, ik voelde me heel machtig.
Daarna ben ik veel vaker op amateurpodia geklommen in kroegen en theaters. Variërend van een lege zaal met slechte verlichting tot een uitverkochte zaal met vierhonderd mensen. Een keer schaamde ik me, een andere keer was ik tevreden en ik heb ook wel eens een briljante avond gehad met veel complimenten achteraf. Ik heb er veel vrije avonden in gestoken en honderden kilometers voor gemaakt. In totaal een tientje en drie sinas gekregen voor mijn inzet. Maar daar ging het mij niet om want wat ik er voor heb teruggekregen is me veel dierbaarder. Zo heb ik leren spreken voor groepen. En na de eerste uitvaartceremonie die ik in mijn eentje had begeleid kwam een neef van de familie naar me toe. Hij zei: ‘Mooi gesproken jongen, je kunt wel zien dat jij dit al heel lang doet.’
