Op een dag moest een familie afscheid nemen van een dierbare die tijdens haar leven een voorliefde had voor ‘de kleur’ wit. Zij vroegen mij om de uitvaart te begeleiden.
Deze mevrouw kreeg een spierwitte kist met hagelwitte bekleding. Zij kreeg ook een witte kaart, er was gekozen voor papier dat maximaal gebleekt was. Op die witte kaart stond een witte lelie. In een witte auto met witte rozen maakte zij haar laatste reis. Na het afscheid heb ik één roos uit het boeket geplukt en als aandenken aan haar man meegegeven.
Een paar weken later was ik bij hem voor een kop koffie. Meneer was heel erg verdrietig om het verlies. De roos was inmiddels gedroogd en uit elkaar gevallen. In tranen vroeg hij me; ‘wat moeten we hier nu mee doen?’ In overleg met hem heb ik de roos naar een bloemist gebracht. Zij heeft de bloem weer vakkundig met lijm in elkaar gezet. We hebben de roos voorzichtig in een klein wit kistje gelegd.
De roos was vanaf dat moment beschermd. Daarbij heb ik tegen meneer gezegd dat hij er altijd naar kon kijken als hij dat wilde. Maar dat hij het kistje ook af en toe mocht sluiten, zodat hij zijn verdriet even naast zich neer kon leggen.
Ik weet hoe de wegen lopen. Jij bepaalt de route zodat we samen van verdrietige momenten waardevolle herinneringen maken.
